Auteur: Bertolt Brecht
Regie: Sander van den Brink
Een dichter, een vette vorst, een gouverneur, goochelaars en vele andere illustere figuren in een spectaculaire voorstelling, met een bizar actueel verhaal, waarin Groesje zich ontfermt over een verloren kind. Achtervolgd door pantserruiters, trekt zij door de heuvels van een land, dat niet het hare is.
Een oude voorstelling van Bertolt Brecht, maar nog steeds actueel in onze wereld.
Veelzeggende recensies van 2 van onze bezoekers:
- `De geschiedenis herhaalt zich. Voor de derde keer zag ik een toneelstuk van Brecht. De eerste keer in voormalig Oost Berlijn met de PA op werkweek. De tweede keer de Drie stuiver opera in de prachtige Haagse Schouwburg. En dan nu in een Hippisch Centrum in de Hoeksche Waard. En ook gisteren sloot de locatie naadloos aan bij het stuk, en werd ik gegrepen door het fantastische toneelspel. De geschiedenis herhaalt zich. Ook nu hoorde ik een bekende jazzdeun: Caravan van Duke Ellington. Ik ga nog even uitzoeken of het origineel van de hand van Kurt Weil is. De geschiedenis herhaalt zich. Het stuk is net na de oorlog gemaakt, maar het had gisteren met het Europa van vandaag in gedachten geschreven kunnen zijn. Zware kost? Helemaal niet! Het toneelbeeld en de paarden op de achtergrond, het spel van de groep, en de uitstekende teksten zorgden voor genoeg entertainment. Wat een topavond zeg!`
- `Bertolt Brecht. Het is niet de eerste naam waaraan je denkt bij de keuze voor een nieuw stuk voor een (amateur) toneelgezelschap. De werken van deze sociaal geëngageerde toneelschrijver zijn niet de meest makkelijke om te presenteren aan het publiek. Zeker omdat zijn zogenoemde “epische theater” in eerste instantie niet uit is op ontroering bij of meeleven door het publiek. Toneelgroep Mask, onder leiding van regisseur Sander van den Brink, durfde het echter aan om Brechts “Der kaukasische Kreidekreis” te bewerken tot een publieksvoorstelling, die juist ook geschikt is voor de niet doorgewinterde toneelbezoeker. Vol humor en drama, ook met de bedoeling om het publiek aan het denken te zetten. Er wordt prachtig geacteerd, de mise-en-scène klopt en de keuze van speelplek, een “bak” op een hippisch centrum tussen de paardenstallen, is avontuurlijk en biedt ruimte aan soms grappige, soms ontroerende toevalsmomenten. En, in weerwil van wat Brecht ooit beoogde, is de apotheose, het uiteindelijke Salomonsoordeel, dat in het theaterstuk een centrale rol speelt, door het spel en de vormgeving toch een moment van ontroering bij het publiek. En dat is knap.`
Foto’s
